این سرفصل حساب ، در سمت بدهی‌های ترازنامه بعضی از شرکت‌های خصوصی مشاهده می‌شود و مبالغ آنها هم در بیشتر موارد بسیار بالا و در بعضی مواقع غیر قابل مقایسه با سایر اقلام ترازنامه است.
معمولا"حسابرسان و ممیزان مالیاتی به این سرفصل با دید «فروش‌ها یا در آمدهای ثبت نشده» نگاه می کنند. در حقیقت سوال آنها این است که چرا هر ساله شرکاء (صاحبان سرمایه) باید به طور مرتب مبالغی را از جیب خود به شرکت واریز کنند.
در بعضی از شرکت‌ها مشاهده می‌شود که این سرفصل حساب هر سال نسبت به سال قبل متورم تر می‌شود. بنابر این ادعای حسابرسان نیز اینست که ممکن است شرکتی در سال‌های اول یا دوم بعد از تاسیس با مشکلات نقدینگی روبه رو شود و حتی زیان‌ده هم باشد، ولی این عمل تا چه زمانی می‌تواند ادامه داشته باشد؟
سوال بعدی ممیز یا حسابرس این است که: آیا صاحبان سرمایه چنین شرکت‌هایی نمیدانند که اگر پول خود را به صورت سپرده ثابت بلند مدت نزد بانک‌ها می‌گذاشتند، می‌توانستند بدون هیچ مشکلی، سود سرمایه گذاری خود را بیشتر از سود احتمالی یا زیان شرکتی که در آن سرمایه گذاری کرده بودند، به‌دست آورند.
به همین دلیل آنها حساب‌های دیگری از قبیل قیمت تمام شده کالای فروش رفته، و سایر مدارک و مستندات از قبیل گزارش‌های تولید، میزان اضافه کاری کارکنان، حواله‌های خروج که نزد نگهبانی بایگانی می‌شود و ... را با دقت رسیدگی میکنند و به هر ثبت حسابداری که بدهکار آن حساب‌های «صندوق» یا «بانک» هستند و بستانکار آنها «جاری شرکا»، با تردید نگاه و رسیدگی میکنند.
به عبارت دیگر، به‌دنبال درآمدهای ثبت نشده هستند.